Όταν είσαι μία blogger που ασχολείται με την καθαριότητα και οργάνωση σπιτιού, δημιουργείται αναπόφευκτα η αίσθηση στον αναγνώστη ότι το σπίτι σου μάλλον πρέπει να είναι πάντα σε τάξη. Η ιδέα της Μάχης και η προτροπή της προς όλες τις μαμάδες bloggers της ομάδας Μαμαδο-blogs να φωτογραφίσουμε τα σπίτια μας στην καθημερινότητά τους ήταν μια ευκαιρία αυτός ο μύθος να καταρριφθεί.
Με περιτριγύριζε από καιρό στο μυαλό. Εσύ που γράφεις για μπάνια καθαρά, για κανόνες καθαριότητας, για δουλειές του σπιτιού που γίνονται άψογα μέσα σε ένα πρωϊνό… κοίτα μπροστά σου. Το σπίτι μου σε μια απλή καθημερινή μέρα μάλλον μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο παρά με ένα που λάμπει και αστράφτει, όπως στις διαφημίσεις.
Όταν όμως είσαι μαμά η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική. Δεν είναι ότι αφήνεις το σπίτι σου εντελώς στην τύχη του. Είναι αυτός ο μαγικός τρόπος που έχουν τα παιδιά να μετατρέπουν ένα συμμαζεμένο σπίτι σε αχούρι μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου!
Ναι, το σπίτι μου είναι ακατάστατο
Το γραφείο της προέφηβης Χριστίνας είναι ένα μεγάλο ακατάστατο κεφάλαιο από μόνο του. Η αλήθεια είναι ότι όταν εγώ ήμουν στην ηλικία της το γραφείο μου είχε την εντελώς αντίστροφη εικόνα. Ήμουν junkie της τάξης και της οργάνωσης από τότε (τίποτα δεν είναι τυχαίο άλλωστε). Μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι η κόρη μου δεν είναι τσαπατσούλα, έχει απλώς διαφορετική αντίληψη και ανεκτικότητα στο θέμα ακαταστασία.
Της αρέσει να μαζεύει αντικείμενα, ίσως άχρηστα για τα δικά μου μάτια, αλλά πηγή έμπνευσης για τα δικά της. Είναι ικανή να μεταμορφώσει μια παλιά κάλτσα σε φόρεμα για κούκλα ή ένα άδειο πλαστικό κουτί σε μολυβοθήκη. Για έναν δημιουργικό άνθρωπο, όπως η Χριστίνα, το συμμάζεμα δεν είναι προτεραιότητα. Και τελικά δεν είναι η ακαταστασία αυτή που επηρεάζει αρνητικά την αποδοτικότητά μας αλλά η αντίληψή μας γι`αυτήν.
Μία από τα ίδια και η βιβλιοθήκη στο δωμάτιό τους. Έχει τόσα πράγματα πάνω της που σε μένα μοιάζει ακατάστατη. Αν όμως αλλάξω θέση στα αντικείμενα, π.χ. όταν θέλω να ξεσκονίσω, η Χριστίνα το καταλαβαίνει. Άρα για εκείνη είναι όλα στη θέση τους.
Δεν θα μπορούσαν να λείπουν κι από τους δικούς μας τοίχους οι εικαστικές παρεμβάσεις. Αυτό είναι ένα ψαράκι που κολυμπά στην κολώνα του χωλ και μερικές τυχαίες γραμμές που ίσως και να αντιπροσωπεύουν κάτι. Αντιπροσωπεύουν ένα 6χρονο παιδί, τη μικρή μου Δήμητρα, που αγαπά τη ζωγραφική, έχει ανάγκη να εκφραστεί ελεύθερα και να ανακαλύψει τον κόσμο.
Η Δήμητρα πάντα χρησιμοποιεί πιάτο όταν τρώει. Τα ψίχουλα βέβαια προτιμούν το χώρο γύρω από το πιατάκι. Ας μην είμαι όμως αρνητική. Και μόνο το γεγονός ότι έκατσε στο τραπέζι να φάει είναι ένας μεγάλος στόχος που επετεύχθη.
Και η ακαταστασία συνεχίζεται
Επειδή το παιδικό δωμάτιο είναι μικρό, τα παιχνίδια μεταφέρονται τις περισσότερες φορές στο σαλόνι, το οποίο είναι επίσης μικρό. Στους μικρούς χώρους η ακαταστασία φαντάζει πολύ μεγαλύτερη. Μια πολιτεία από playmobil και άλλα μικρά παιχνιδάκια στήνεται με μεράκι και φαντασία στο τραπέζι της σαλοκουζίνας.
Ή μια παρτίδα ντόμινο ξεδιπλώνεται στο πάτωμα, αγαπημένη επιφάνεια παιχνιδιού επίσης.
Οι παπουτσοθήκες έχουν μετατραπεί σε πάγκους εναπόθεσης αντικειμένων. Πρώτα οι χτένες, κοκαλάκια, τσιμπιδάκια, κορδέλες, που χρησιμοποιούμε συχνά, απέκτησαν εκεί τη μόνιμη πια θέση τους, για να τα έχουμε και συγκεντρωμένα. Μετά ακολούθησαν τα πινέλα, κλειδιά, σακουλάκια, κέρματα και πάσης φύσεως μικροπράγματα, αυτά τα γνωστά που δεν λείπουν από κανένα σπίτι.
Η αγαπημένη πολυθρονίτσα της ΙΚΕΑ είναι πάντα πιασμένη από κούκλες ή λούτρινα αρκουδάκια, ποτέ διαθέσιμη για μας.
Συμπέρασμα
Σκόπιμα δεν θα σου δώσω συμβουλές πώς να διορθώσεις την ακαταστασία. Δεν υπάρχει τίποτα να διορθώσεις. Την επόμενη φορά που θα νιώσεις τύψεις ή αγανάκτηση κοιτάζοντας το χάλι του σπιτιού σου, σήκωσε το κεφάλι και νιώσε περήφανη για το πόσες όμορφες αναμνήσεις έχουν δημιουργήσει τα παιδιά σου παίζοντας ελεύθερα και ανακατεύοντας στο σαλόνι σου. Όχι μην μετράς τις επιφάνειες και τα σημεία που θέλουν καθάρισμα αύριο…
Πάμε να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά και σε άλλα ακατάστατα σπίτια:
“Ακατάστατη εγώ; Είμαι και το χαίρονται”, bloggologies.blogspot.gr
“Όμορφο σπίτι μου βομβαρδισμένο”, koritsimalama.blogspot.gr
“Η ακατ-άστατη βεράντα μου”, mommasdailylife.blogspot.com
“Messy kids happy living: Τα άπλυτά μας στη φόρα!!”, mamaprotara.blogspot.gr
“Το δικό μου σπίτι ακατάστατο; Εννοείται”, lolmomsworld.blogspot.gr
Αν θέλετε να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα και τις ενημερώσεις, κάντε like στη σελίδα μας στο facebook.
Your Turn!
Αν έχετε να προσθέσετε κάτι ακόμη ή απλά να μοιραστείτε τη δική σας εμπειρία, αφήστε το προσωπικό σας σχόλιο!
Χαχα το κοριτσάκι σου έχει πλανήτες στους Ιχθείς σίγουρα, πρώτη εκτίμηση! Δεύτερη στους Δίδυμους!! Να είναι πάντα γερό και χαρούμενο!
Σε ευχαριστώ πολύ Αλεξάνδρα, να είσαι καλά!
βρε παιδιά εδώ δεν μας αφήνουν να βάλουμε τις ζωές μας σε τάξη είναι δυνατόν να έχουμε τα σπίτια μας σε τάξη και είδικά τώρα που πλέον έχουν αρχίσει οι πληστηριασμοί ;;;;
Θέλω να ξέρετε αγαπητέ μας φίλε ότι μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες. Δεν γνωρίζω αν την εμπειρία της κατάσχεσης που αναφέρετε την έχετε βιώσει προσωπικά, εγώ όμως το έχω περάσει και αυτό. Ας μην χάνουμε όμως το κουράγιο μας γιατί το μόνο που μας μένει είναι η υγεία μας, ψυχική και σωματική. Την καλημέρα μου.
Αυτή η ανάρτηση – με τα σχόλια που την ακολούθησαν – λειτούργησαν απενοχοποιητικά στην ψυχούλα μου, που πάντα τιμά τάξη και καθαριότητα, αλλά μετά την άφιξη του 6χρονου πιά γιού μου, έχει πλέον κάνει σοβαρή συνθηκολόγηση σ’αυτά, για να έχουμε χρόνο πολύτιμο να κάνουμε πράγματα μαζί. Ανεκτίμητο…τα άλλα ξαναβρίσκονται…
Χαίρομαι που το βλέπεις έτσι Έλενα. Είναι αυτό ακριβώς που λες, τα άλλα ξαναβρίσκονται. Ας επικεντρωθούμε τώρα στην ουσία, στα παιδιά μας.
Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου, να είσαι καλά και να χαίρεσαι την κάθε στιγμή με το αγόρι σου.
Είναι χίλιες φορές καλύτερο ένα σπίτι ακατάστατο που ζουν δημιουργικοί άνθρωποι, και το χαίρονται, από μια ψυχρή “έκθεση επίπλων”.
Καλό απόγευμα!!!
Φιλάκια!!!:))
Έτσι ακριβώς λέμε κι εμείς στο σπίτι μας! Τα φιλιά μου Στέλλα, σε ευχαριστώ πολύ!
Ελευθερία μου μάλλον δεν έχεις δει ακατάστατα σπίτια… Κι όσο για την κόρη σου την Χριστίνα και την ακατάστατη της βιβλιοθήκη ένα έχω να πω.. πότε γίνεται να ρθει απο το σπίτι μου να κάνει και την δική μου βιβλιοθήκη έτσι “ακατάστατη”! :-)Φιλιά πολλά!
Με τρομάζεις Σοφία…. Ευχαρίστως πάντως να σου την στείλω να βάλει ένα χεράκι!!!! Αν και μάλλον θα καταλήξετε να πλέκετε και να φτιάχνετε διάφορα καλούδια οι δυο σας!!!! Τα φιλιά μου!!!
Εμένα μου αρέσει η ισσοροπια! Ουτε πολύ τάξη ούτε χαμός άσχετα αν συνήθως επικρατεί το δεύτερο χαχαχα. Φαντάσου δεν έχω και παιδιά…
Παν μέτρον άριστον. Οι ισορροπίες κάνουν καλό, αν μπορούμε να τις έχουμε. Τα φιλιά μου Λίλια!
‘Εβαλα πολύ νερό στο κρασί μου! Ήμουν ένα παιδί που δεν άντεχε τσαλακωμένο βιβλίο πόσο μάλλον ακατάστατους χώρους. Σαν μαμά όμως αναθεώρησα τα πάντα και είπα τι στο καλό το σπίτι είναι για να το ζούμε. Βέβαια μπορεί να έχει σκόνη κατά την διάρκεια της εβδομάδας γιατί λείπω σχεδόν όλη μέρα αλλά φροντίζω τουλάχιστον τώρα που τα παιδιά μου είναι πολύ μεγάλα να είναι τακτοποιημένο. Το ακατάστατο σπίτι ναι με κουράζει. Δεν γίνεται όμως αλλιώς όταν έχεις μικρά παιδιά. Άρα το σπίτι σου Ελευθερία μου είναι ένα σπίτι με την καθημερινότητα του και όχι ακατάστατο!
Μακάρι όταν μεγαλώσουν να είναι πιο τακτοποιημένο το σπίτι, τουλάχιστον δεν θα υπάρχουν τα παιχνίδια. Πάντως σαν παιδιά είναι υπεύθυνα και τους αρέσει να βοηθούν τη μαμά εκεί που θέλουν ή μπορούν. Αλλά μέχρι να μεγαλώσουν κι άλλο αυτή είναι η καθημερινότητα.
Εγώ πάλι δεν τα άφηνα να κάνουν ανω κάτω όλο το σπίτι.Μόνο στο δωμάτιό τους έπαιζαν .Πουθενά αλλού δεν σκορπούσαν παιχνίδια και πάντα τα συμμαζεύαμε μετά το παιχνίδι.Δεν μπορούσα να βάλω σε σειρά τις σκέψεις μου σε αναστατωμένο χώρο.Πάντως δεν έπαιξε καθόλου ρόλο αυτό για το χαρακτήρα τους.Το ένα μου παιδί είναι τσαπατσούλικο και το άλλο τέλεια οργανωτικό.Σ’εμένα όμως έπαιξε μεγάλο ρόλο ότι πάντα το σπίτι ήταν συμμαζεμένο.Φιλιά!
Το κάθε παιδί έχει το χαρακτήρα του εν τέλει, βλέπω κι εγώ μεγάλες διαφορές ανάμεσα στις δυο τους γενικά και παρόλο που μεγαλώνουν από τους ίδιους γονείς. Αλλά και οι δυο ευχαριστιούνται περισσότερο το παιχνίδι στο σαλόνι, θέλουν να νιώθουν ότι έχουν παρέα ίσως, δεν μπορώ να τους το στερήσω αυτό. Ευχαριστώ πολύ Αλέκα μου, καλή εβδομάδα.
Αχ Ελευθερία θιγεις ένα θέμα που όλες αντιμετωπίζουμε! Κι εμένα μου αρέσει πολύ ή τάξη και ή καθαριότητα αλλά “εχω ρίξει νερό στο κρασί ” μου! Προτιμώ να παίζω με τα παιδιά και μετά να κάνω ότι προλάβαινε! Κι αν απροειδοποίητα κάποιος επίσκεψη, τι να κάνουμε? Εξάλλου όσοι έχουν παιδιά έχουν και κατανόηση! Πολλά φιλιααα!
Είναι δύσκολο για μια μαμά να τα προλάβει όλα, οπότε βάζουμε προτεραιότητες. Ο χρόνος που αφιερώνουμε στα παιδιά είναι η νούμερο 1 προτεραιότητα! Καλή εβδομάδα Σωτηρία μου!
Eιναι ακατάστατο το σπίτι σου;;;; Και πολύ καλά κάνει! Σε όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε που λέει και το τραγούδι! Τα φιλιά μου!
Σε όποιον αρέσουμε Γιώτα μου. Μακάρι όλα τα “μυστικά” των ανθρώπων να ήταν ένα ακατάστατο σπίτι, αλλά δυστυχώς υπάρχει πολύ υποκρισία εκεί έξω! Σε ευχαριστώ πολύ!
Μεγάλη αλήθεια θίγεις Ελευθερία. Εγώ πάντως, μήν έχοντας παιδιά, δεν αντέχω την ακαταστασία. Ο “αρακάς” μου ήταν το μέγιστο για μένα. Αν το σπίτι είναι ανακατωμένο, απλώς δεν μπορώ να ξεκουραστώ. Όλοι μού λένε πως αν κάνω παιδί, θα αναθεωρήσω. Ίσως να γίνει, ίσως πάλι να υπερισχύσει η ψυχαναγκαστική ιδιοσυγκρασία μου :) Την καλημέρα μου.
Είναι άτιμη αυτή η ψυχαναγκαστική ιδιοσυγκρασία, το ξέρω καλά, θα υπερισχύσει στην αρχή αλλά με τον καιρό θα μπει σε δεύτερη μοίρα. Τα παιδιά σε καθοδηγούν σε πολλά θέματα και αλλάζεις πλεύση. Τα φιλιά μου Δήμητρα!
“Και τελικά δεν είναι η ακαταστασία αυτή που επηρεάζει αρνητικά την αποδοτικότητά μας αλλά η αντίληψή μας γι`αυτήν” Πόσο μα πόσο συμφωνώ! Είμαι από τους ανθρώπους που λατρεύουν την οργάνωση και αν κάποιος με πλήρωνε για να καθαρίζω θα είχα γίνει πλούσια. Όλα αυτά βέβαια ανήκουν στο παρελθόν. Τώρα πια, όπως σου είπα και χθες Ελευεθερία θεωρώ τρόπαια τις ζωγραφιές στους τοίχους και δεν με ενοχλεί…σχεδόν καθόλου η ακαταστασία. Το δουλεύω βέβαια ακόμα, αλλά θέλοντας και μη έχω κάνει μεγάλα βήματα εξέλιξης.
Όλα μια ιδέα είναι Χριστίνα μου! Και πάντα μια μαμά μαθαίνει κι εξελίσσεται με τα χρόνια, η μητρότητα γενικά σου δίνει αυτή την ευκαιρία να δεις αλλιώς κάποια πράγματα. Φιλιά πολλά!
Ωραία ανάρτηση!!! Πολύ τις “πάω” τις κόρες σου!!!!! Μου θυμίζουν εμένα…. ακόμα και τώρα. Όχι ότι μου αρέσει η ακαταστασία αλλά θα προτιμήσω να δημιουργήσω παρά να διπλώσω ρούχα ας πούμε. Έτσι μαζεύονται στοίβες τα ασιδέρωτα κι όταν χρειαστούν ρούχα τα σιδερώνω τελευταία στιγμή. Βέβαια αν δεν ήμουν εργαζόμενη πιστεύω όλα θα ταν πιο τακτοποιημένα. Τουλάχιστον αυτά που ορίζω εγώ. Γιατί τα παιδιά ορίζουν τα δωμάτιά τους και δεν κάνω κάτι περισσότερο από το να στρώσω τα κρεβάτια ή να ρίξω ένα σκούπισμα (βέβαια και αυτά πρέπει να τα κόψω για να αναλάβουν τις ευθύνες τους). Καλό σου βράδυ!!!!
Όσο μεγαλώνουν τα παιδιά καλό είναι να έχουν την ευθύνη τουλάχιστον του δωματίου τους όπως λες, μόνο κακό θα τους κάνει να τρέχουμε από πίσω τους να συμμαζέψουμε. Ίσως κιόλας αν το κάνουμε να το νιώθουν ως “παραβίαση” του χώρου τους. Καλή εβδομάδα Χριστίνα!
Τι είπες τώρα… ακαταστασία! Ρε κορίτσια πραγματικά δεν γίνεται το σπίτι να είναι τέλειο, ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά. Μη νομίζεται οτι το έχω ξεπεράσει το θέμα… απλά οι τύψεις ότι δεν προλαβαίνω να παίξω με το παιδί μου είναι μεγαλύτερες από ένα καθαρό και τακτοποιημένο σπίτι. Έτσι, επιστρέφοντας σπίτι τα απογεύματα (6-7) απλά παίζω και ζωγραφίζω. Αν τύχει τώρα να χτυπήσει κανένα κουδούνι.. εκεί με πιάνει μια τρομάρα… δεν σας λέω τίποτα! Όσο διαρκεί το ανέβασμα του ανσανσέρ προσπαθώ να μαζέψω ότι μπορώ – δηλαδή τίποτα… χαχαχαχαχ Αν αρχίσουμε πάντως να κυνηγάμε ένα τέλειο σπίτι νομίζω θα χάσουμε κάθε νόημα. Την καλησπέρα μου και τα φιλιά μου.
Νίκη
Το σκηνικό με το ασανσέρ που περιγράφεις είναι τόσο γνώριμο! Όχι, πολύ καλά κάνεις και μοιράζεις το χρόνο σου στο παιχνίδι με τα παιδιά. Ιδίως μια εργαζόμενη μαμά έχει τόσα να προφτάσει που πραγματικά θα χαθεί το νόημα αν κυνηγάμε το τέλειο. Φιλιά πολλά Νίκη!
Τι ωραίο θέμα! Και πόσο ωραίες τοποθετήσεις! Μερικές φορές σκέφτομαι πως ακόμα και αν καθάριζα (που δεν υπάρχει περίπτωση) δέκα ώρες την ημέρα ένα σπίτι κανείς δεν θα με θυμόταν για αυτό και αυτές δεν θα ήταν και οι στιγμές από τη ζωή μου που θα με έκαναν χαρούμενη να θυμάμαι… Προτιμώ το “υποφερτό” και το ζωντανό. Χαίρομαι να βλέπω σπίτια που καταλαβαίνεις πως κατοικούνται, όπως το δικό σου Ελευθερία που μέσα τους παίζει η ίδια η ζωή! Τα παιδιά μας βλέπουν το σπίτι σαν ένα χώρο για να αναπτύξουν την δημιουργικότητα και τη φαντασία τους, γιατί να τους το στερήσουμε; Και αν το κάνουμε που θα πάνε να τις στεγάσουν;
Εσύ Μαρία γνωρίζεις καλύτερα ότι χρειάστηκε χρόνος να αναθεωρήσω, να βγω από τα πρέπει και το “τι θα πει ο κόσμος” αν το σπίτι είναι άνω κάτω. Και σίγουρα προτιμώ κι εγώ να αφιερώνω περισσότερο χρόνο σε ουσιαστικά πράγματα από το να καθαρίζω 10 ώρες.
Καλά μην νομίζεις, εγώ το φτιάχνω και το διακοσμώ και την επόμενη μέρα τρέχω να το ξαναβάλω σε σειρά.. το μεγάλο αγόρι (που είναι χειρότερο και από παδί) φέρνει στο σαλόνι ότι μπορεί!! χαχαχα Όπου βέβαια σε κάποια φάση βαριέμαι αυτό το κυνηγητό και το παρατάω για μέρες και μετά φτου και από την αρχή! Σκέψου να κάνουμε και παιδί.. τι με περιμένει! Φιλιά!
Πόσες φορές το έχω νιώσει αυτό που λες, ότι δηλαδή οι άντρες είναι χειρότεροι από παιδί… Ιδίως όταν τρώνε όλο το παγωτό!!! Όσο για το κυνηγητό μπορεί να γίνει εύκολα και κρυφτό, κρύψε ότι δεν θες να βλέπεις σε ένα δωμάτιο και καθάρισες Ελεάνα! Φιλιά πολλά!
“Και τελικά δεν είναι η ακαταστασία αυτή που επηρεάζει αρνητικά την αποδοτικότητά μας αλλά η αντίληψή μας γι`αυτήν.” Ωραία ατάκα, με βοήθησε το παιδί μου να το συνειδητοποιήσω αυτό και να χαλαρώσω λίγο (μανιακή κι εγώ με την τάξη και την καθαριότητα). Κι ωραίο άρθρο Ελευθερία!
Αυτό ακριβώς θέλω να πω, γιατί κι εγώ μανιακή με την καθαριότητα και την οργάνωση είμαι αλλά όταν γίνεσαι μαμά οι προτεραιότητες αλλάζουν και η ακαταστασία δεν είναι τελικά κάτι το τρομερό. Ευχαριστώ πολύ Μαρία!
Περνάω τα ίδια. Και χειρότερα. Ακόμα και όταν βάζω τάξη το σπίτι δεν μένει έτσι πάνω από ώρα. Πλέον το έχω πάρει απόφαση και πατάω επι πτωμάτων. Αυτή τη στιγμή θα σου πώ το εξής : H minnie που κείτεται στο πάτωμα μαζί με τα υπόλοιπα παιχνίδια, είναι γεμάτη με αντηλιακό…! Ας τα απολαύσουμε τώρα γιατί όταν μεγαλώσουν θα μας λείψουν!
Αχ, μωρέ πρέπει να την αγαπάει πολύ αυτή την minnie, για καλό της το έβαλε το αντηλιακό! Έχουν πολύ διαφορετική αντίληψη τα παιδιά πάντως! Τα φιλιά μου Νατάσα!
Ουφ!!!!!!!!!!!! Τι ωραία που νοιώθω, όταν μου υπενθυμίζουν ότι δεν είμαι η μοναδική!!! ;-)
Join the club, κορίτσια!!!
Παρόλο που υποψιαζόμαστε ότι δεν είμαστε οι μοναδικές, καλό είναι να το βλέπουμε κιόλας για να το εμπεδώνουμε καλύτερα. Σε ευχαριστώ πολύ Φρίντα!
Καταρχήν σε ευχαριστώ πολύ που έκανες την αρχή! καπως ετσι και χειροτερα μη σου πω ειναι και το δικο μας σπιτι, να σου ανεβασω εγω φωτο απο νεροχυτη και κουζινα στο τελος της ημερας να πηξεις!
Μια χαρά μένουν τα άπλυτα πιάτα-βουνό για την επόμενη μέρα και μια χαρά με παίρνει ο ύπνος το βράδυ…γιατί από συζητήσεις με μαμάδες ξέρω ότι υπάρχουν κι αυτές που αν δεν τα πλύνουν ή αν δεν συμμαζέψουν το σπίτι δεν μπορούν να κοιμηθούν….και τα ασιδέρωτα κι εκείνα βουνό… Ήταν πολύ καλή η ιδέα σου Μάχη, περιμένω να δω και τα υπόλοιπα ακατάστατα σπίτια των μαμάδων bloggers!!!
αυτο ήταν ακατάστατο???? ελα για καφε να δεις πως ειναι το δικο μου! Α!!!! και μια διορθωση…σε κλασματα sec μπορει να γινει αχουρι και απο τα παιδια και απο το συζυγο! αμ πως…
Τελικά η ακαταστασία είναι κοινός παρονομαστής ενός σπιτιού με παιδιά….Και του συζύγου η ακαταστασία είναι κεφάλαιο ξεχωριστό…Φιλιά Ζήνα!!!
Τα ίδια αλλά λίγο χειρότερο εμείς!!! Χαχα δε μας πειράζει όμως αρκεί που οι ζουζουνες μας χαίρονται το σπίτι στο έπακρο!!!!!
Χαχαχα…και σε μας έχουν υπάρξει και χειρότερα εννοείται…αλλά δεν μπορούσα να τα βγάλω όλα στη φόρα, θα είχα θέμα…Τα φιλιά μου Ίρις!!!!